15 dni bez głowy-
Dave Cousins
tłumaczenie: Dominika Cieśla-Szymańska
tytuł oryginału: 15 Days Without a Head
wydawnictwo: YA!
data wydania: 2 kwietnia 2014
liczba stron:288
moja ocena: 7/10
Na książkę miałam chrapkę już od dłuższego czasu, więc wypożyczyłam ją miesiąc temu. Biedna musiała czekać, żebym znalazła dla niej czas. Pewnie dalej leżałaby i zbierałaby kurz, gdyby nie to, że wylądowałam na parę dni w szpitalu. Szczęściara z niej:)
Pierwszą rzeczą, która mnie do ,,15 dni bez głowy" przyciągnęła było to, że autor inspirował się sytuacjami z życia. Drugą- okładka. Moim zdaniem, polskie wydanie jest najładniejsze.
Laurence ma 15 lat, mieszka z matką alkoholiczką, a jego sześcioletni brat udaje psa. Chłopak często spóźnia się do szkoły, ponieważ musi obudzić, ubrać, wymyć, nakarmić i odprowadzić brata do przedszkola. Prawdziwa głowa rodziny.
Problemów, jak widać, nie brakuje, ale prawdziwa katastrofa zaczyna się wtedy, kiedy matka nie przychodzi z pracy. Zawsze można zabłądzić i gdzieś przenocować (co już się zdarzało), ale nigdy nie trwało to tak długo.
Chłopakowi sen z powiek spędza nie tylko wyżywienie brata, czy znalezienie pieniędzy, ale to tego, czepiła się jego rodzinki wredna sąsiadka, która chce wysłać na nich opiekę społeczną.
Bohaterów nie można nie polubić. Szczególnie młodszego. Znaleźli się w takiej sytuacji, w której nikt nie chciałby się z nimi zamienić (a przynajmniej ja). Laurence z pozoru buntownik, to jednak miły i ciepły chłopak. Mimo że jest w moim wieku, nie wyobrażam sobie, że mogłabym być tak bardzo odpowiedzialna i pomysłowa jak on. Jednak denerwowało mnie to, że tak bardzo wierzył w powrót rodzicielki i nie dał sobie pomóc. A na dodatek szykował dla niej prezent- niespodziankę. Według mnie, taki prezent to powinna ona jemu szykować.
Moim ulubioną postacią jest Jay, który utożsamiał się z psem (a dokładniej za Scooby'm-Doo). Miał dopiero sześć lat, więc Laurence musiał nieźle się nakombinować, żeby usprawiedliwić nieobecność mamy. A do tego, ta dziecinna naiwność i ufność. I oczywiście szczerość. I jak go tu nie lubić?
A jeżeli chodzi o bohaterów drugoplanowych, to było ich mało. W kilku rozdziałach pojawiła się przyjaciółka Laurence, która jest dość tajemniczą postacią. (bo było o niej mało) I nie można zapomnieć o powodzie kłopotów- mamie chłopków. Okropna egoistka, która nie zasłużyła na tak cudowne dzieci. Lista bohaterów epizodycznych długa też nie jest.
Może w drugiej części będzie o nich więcej? W każdym razie na to liczę. (Jeżeli kontynuacja powstanie).
Autor bardzo wiarygodnie pokazał codzienność, z którą zmagają się bohaterowie. Na tyle, że nie chciałabym znalazł się na ich miejscu, nawet za zapłatą. A kilkanaście dni bez nadzoru rodziców kusi, i to bardzo.
Mimo, że książka nie od początku wciąga, jest warta przeczytania. Takich trudnych sytuacji jest mnóstwo i są wszędzie. A nie powinno ich być.
Muszę jeszcze wspomnąć,ze książka jest bardzo estetycznie wydana. Każdy dzień stanowi nowy rozdział, a czcionka jest idealnej wielkości dla moich oczu.
Wyzwania:
Przeczytam tyle, ile mam wzrostu
52 książki 2014
rekord 2014