Co dwie głowy to nie jedna?

Długa Ziemia - Terry Pratchett, Stephen Baxter

tłumaczenie: Piotr W. Cholewa

tytuł oryginału: The Long Earth
wydawnictwo: Prószyński i S-ka

data wydania: 10 stycznia 2013

liczba stron: 368
ocena: 4-/10

   7 miliardów ludzi na jednej, stosunkowo małej planecie. Jak wyglądałby świat, gdyby dzięki małemu urządzeniu każdy mógłby zająć dla siebie Ziemię na wyłączność. Odpowiedź na to pytanie daje nam książka, która powstała dzięki współpracy dwóch wielkich pisarzy.       
  
      Rok 2015, naukowiec umieszcza w internecie schemat budowy krokera. Dzięki temu urządzeniu każdy będzie mógł przenieść się na równoległą ziemię. Dla większości osób taki przeskok powoduje nudności i dyskomfort, ale nie dla naturalnych kroczących. Jednym z nich jest Joshua Valiente. Rok 2030, Joshua wyrusza na wyprawę, żeby odkryć tajemnice długiej ziemi.      
    Spodziewałam się więcej po tej książce, ale im dalej brnęłam tym mniej mi się podobała. Trudno jest mi teraz znaleźć jakikolwiek plus. Do głowy przychodzi mi tylko, że autorzy naprawdę świetnie piszą dialogi i opisy. Gorzej było z pomysłem.     
    Gadający automat, fragmenty iście z encyklopedii, powolna i nudna akcja. To tylko kilka minusów.        
     
    Bohaterowie też nie wyszli autorom. Żadnego z nich nie polubiłam. Kiedy któryś by zginął, pewnie nawet nie było mi smutno.     
   
    Książka nie wydawała mi się logiczna. Np. czy jakiś ośmiolatek zbudował by skomplikowany kroker (rysunek obok). Patrzę na ten szkic i nie wiem, jak się za to zabrać. A wydaję mi się, że jestem trochę mądrzejsza od przeciętnego dziecka, które idzie do komunii. Natomiast autorzy twierdzą, że wszystkie ziemskie dzieci w wieku 8-12 to zrobiły. To one, jako pierwsze znalazły się na ziemi równoległym. Nie wiedziały, gdzie są i pojawia się bohater, który je ratuje. Ale nie jakiś policjant. Ratuję je też dziecko, które jest naturalnym kroczącym, który nie lubi obecności ludzi, ale kocha pomagać wszystkim istotom ludzkim. Czy tylko dla mnie brzmi to irracjonalnie? Chyba tak, ponieważ książka osiągnęła naprawdę duży sukces. 

    Muszę przyznać, że okładka jest przecudowna, ale wiadomo że puszka Pandory też była ładna. Gorzej z jej zawartością. Jednak tak ja w puszcze na samym dnie kryła się nadzieja, tak gdzieś tam w mojej głowie kryje się nadzieja, ze druga część będzie lepsza.     Wychodzi na to, że sławne przysłowie ,, Co dwie głowy to nie jedna'' nie zawsze ma racje. Pierwszy raz czytałam książkę pisaną przez więcej niż jednego autora i muszę przyznać, że czuję się głęboko zawiedziona.

    Może trochę przesadzam. W końcu nie wszyscy mają ten sam gust. Dlatego powinniście sami spróbować i się przekonać. Jednak ja za to odpowiedzialności nie biorę.

Z rodziną dobrze wychodzi się tylko na zdjęciu.

Przebudzenie Arkadii

- Kai Meyer

tłumaczenie:Emilia Kledzik
tytuł oryginału: Arkadien erwacht
wydawnictwo:Media Rodzina
data wydania: 23 października 2013
liczba stron:448
Moja ocena: 8/10
Cykl: Arkadia (trylogia- tom pierwszy) 



   Piękna i klimatyczna okładka. To właśnie ona skusiła mnie do zakupu książki. Błagam, kto się jej oprze?? A do tego zachęcający opis.

  I jak to zwykle ze mną bywa , odłożyłam ,,Przebudzenie Arkadii" na "później". Coraz częściej zastanawiam się, czy nie wyrośnie mi futerko i przemienię się w chomika. Zawsze to jakieś doświadczenie:)

  Po przeżyciu traumatycznych chwil, Rosa leci na Sycylię. Ma nadzieję, że w ogromnej rezydencji ciotki znajdzie spokój i zapomnienie. I w połowie ten plan się powiódł.  O chwili wytchnienia nie ma mowy.
Rodzina Rosy jest jedną z głównych linii mafijnych, przez co dziewczyna zostaje wciągnięta w wir rywalizacji i walki o życie. A dzięki temu zapomina o przeszłości. Choć na chwilę.
Podczas lotu poznaje tajemniczego Alessandra. Później okazuje się, że również pochodzi z mafijnego klanu. I ani jego rodzina, jak i Rosy nie patrzą przychylnie na tę znajomość.

 Główna bohaterka zdecydowanie nie należy do płaczliwych i strachliwych dziewcząt- nie dawała sobie w kaszę napluć. Mimo,że w końcówce niektóre rzeczy zbyt bardzo jej "zwisały", polubiłam ją.
Trochę żałuję, że nie było dużo scen z kilkoma wybranymi postaciami drugoplanowymi. Bohaterów dalszoplanowych był dużo, ale scen z ich udziałem zdecydowanie za mało. Nie mówiąc o większości, która kończyła śmiercią.

 Cały wątek miłosny bardzo pozytywnie mnie zaskoczył. Od początku, naszej parce śpiesznie do niego nie było. A kiedy się zaczął, Rosa i Alessadro nie dość, że myśleli racjonalnie, to jeszcze zdawali sobie sprawę, że ważniejsze od ich związku jest dobro klanu.

  Sam pomysł autora był genialny- trochę mitologi, wątek zaczerpnięty z Romeo i Julii i mafia. A do tego klimatyczna Grecja. A do tego prosty i plastyczny język. Niestety, na kilka wad się napotkałam.
Pierwsza z nich to ta, że nie wciąga od początku. Musiałam trochę poczekać, zanim zaczęło się coś dziać.  Ale było warto. Po pewnym czasie kartki przewracają się same i nie wiadomo kiedy, wchłonęło się je wszystkie.

 Przez kilkanaście pierwszych stron zastanawiałam się, czy aby na pewno w książce będzie, wyczekiwany przeze mnie element fantastyki. Pewnie większość z Was kojarzy ,,Klątwę tygrysa"- tak jak w niej nasze postacie zamieniają się w zwierzęta. Tylko jak już się przemienią, to instynkt bierze górę.

  Nie powiem, powieść w niektórych momentach była przewidywalna, ale autorowi udało się mnie niejednokrotnie zaskoczyć.

Kai Meyer bardzo dobrze rozwinął wątek dotyczący mafii. Wiadomo, z tego typu organizacjami, nie ma przelewek. Jeżeli powiesz chociaż negatywne słowo, ty i twoi bliscy mogą pożegnać się z życiem.
Dopiero pod końcówkę wiemy coś więcej o tytułowej Arkadii, przez co czytelnik zostaje z pytaniami bez odpowiedzi. A co za tym idzie- ciężko nie sięgnąć od razu po kolejną część.

  Z,,Przebudzaniem Arkadii" spędziłam miło czas i mam nadzieję, że kolejne spotkania z powieścią autora będą równie udane.

Wyzwania:
Czytam fantastykę
Przeczytam tyle, ile mam wzrostu
52 książki 2014
rekord 2014
Okładkowe Love
Kiedyś przeczytam

A przy okazji.....

Papierowe ludziki w ich papierowych domkach

 Papierowe miasta - John Green

tłumaczenie: Renata Biniek

tytuł oryginału: Paper Towns

wydawnictwo: Bukowy las

data wydania: 5 czerwca 2013

liczba stron: 400
ocena:9/10

 

 

 

    John Green. Autor bestsellerowych książek. Twórca ,,Gwiazd naszych wina". Mogłabym poświęcić cały post na wypisywaniu jego osiągnięć. Jednak nie o to mi chodzi. Tak naprawdę nie ciągnęło mnie do przeczytania jego książek. Nie wiem dlaczego. Przecież czytałam  bardzo dużo pochlebnych recenzji. Jednak moja intuicja mi mówiła: ,,Nie czytaj tego. Nie czytaj żadnej z jego książek. Mówię ci, że będziesz tego żałować." Cieszę się, że jednak nie posłuchałam tego głosu. Teraz, kiedy mam za sobą moją pierwszą książkę Johna Greena za sobą, przysięgam uroczyście nigdy więcej nie iść za głosem mojej intuicji. Oraz obiecuję, że podziękuje bibliotekarce za umiejscowienie tej książki w bardzo widocznym miejscu. 

   Quentin, czy też Q nie należy do szkolnej śmietanki towarzyskiej. To nie przeszkadzam mu w cichym podkochiwaniu się w Margo Roth Spiegelman. Kiedy byli mali przyjaźnili się, ale z biegiem czasu ich relacje ucierpiały. Pewnej nocy Margo w przebraniu ninja zabiera Q na wyprawę, która zmieni jego życie.      
   
     Sięgając po ,,Papierowe miasta" byłam pełna wątpliwości, ale rozwiały się one kiedy skończyłam pierwszy rozdział. Już wtedy zrozumiałam, dlaczego wszyscy zachwycają się tym autorem.   

    Narratorem jest chłopak i chyba po raz pierwszy cieszę się z tego. W książce były pokazane zabawne sytuacje na które nie wpadłaby dziewczyna (bez urazy). Koledzy Quentina mieli typowo głupie pomysły, ale muszę przyznać, że były wyjątkowo zabawne. Nie raz wybuchałam niekontrolowanym śmiechem, a naprawdę trudno mnie rozśmieszyć, kiedy nie jestem w humorze.  
    Książka opowiada o dorastaniu. Główny bohater przez kilka tygodni zmienia się, dojrzewa. Ważną postacią wokół której kręciły się myśli Q i sama książka jest Margo, która przy bliższym spotkaniu jest naprawdę złożoną postacią, którą trudno rozgryźć. Do teraz nie do końca mogę zrozumieć tą postać.   
    Powieść jest pisana lekkim stylem, idealnym dla młodzieży. Przecież to książka dla nastolatków. Zakończenie książka całkowicie mnie zaskoczyło. Spodziewałam się czegoś innego. Jednak uważam, że to plus, ponieważ nie można nazwać tej książki przewidującą.  
   
     Z pewnością sięgnę po inne dzieła Johna Greena, ale nie koniecznie po ,,Gwiazd naszych wina". Dlaczego? Ponieważ czuję, że za dużo wiem o fabule tej książki i nie będę miała niespodzianki. 

   Podsumowując. Polecam wszystkim. Książka jest przepełniona humorem, ale nie brakuję poważnych tematów i nie ma tutaj typowych ,,problemów" nastolatków.

,,Drobna uwaga. Na pewno umrzecie."

Złodziejka książek

- Markus Zusak

tłumaczenie: Hanna Baltyn
tytuł oryginału: The Book Thief
wydawnictwo: Nasza Księgarnia
data wydania: 2008 (data przybliżona)
liczba stron: 496
wydanie pierwsze 
Moja ocena: 9/10 



  Jest to książka, którą z pewnością większość z Was przeczytała, albo oglądnęła film na jej podstawie. Porusza ona temat wojny i śmierci, a ja nie spotykam go często. A wręcz omijam. I to był właściwie jedyny powód, przez który nie zapoznałam się ze ,,Złodziejką książek" wcześniej.


  Zanim wojna zaczęła zbierać żniwa, główna bohaterka, Liesel zaczynała poznawać moc książek. Mimo, że czytanie sprawiało jej pewne kłopoty, nie rezygnowała z niego.
Kiedy nadszedł rok 1939 czuła się bezpiecznie, tylko w kilku miejscach: w piwnicy, gdzie jej przybrany tata kilka miesięcy wcześniej, wprowadził w świat powieść i w ogromnej, prywatnej bibliotece żony burmistrza.

  Jej przybrani rodzice schronili w swoim domu Maxa- niemieckiego Żyda.
To był ich wspólny sekret, którego nie można było zdradzić. Nikomu. Wliczając to, najlepszego przyjaciela, czy przy dalszą rodzinę.

  Pierwszy raz spotkałam się z książką, w której narratorem jest śmierć. I to nie taka, jak ją sobie zawsze wyobrażałam. Zwykle jej postać jest ukazywana jako nieczuła, wyprana z emocji osoba.
A tu proszę, przekonałam się, że wzruszyła ją historia złodziejki książek i jej bliskich. Nie wspominając o współczuciu dla osób, które zginęły podczas wojny.
Jak widać, trudno nie obdarzyć tej postaci sympatią.

"Ja naprawdę potrafię być wesoły. I przyjacielski. I sympatyczny. I życzliwy. A to dopiero początek wyliczanki. Tylko nie proście mnie, żebym był miły. Ta cecha nie ma ze mną nic wspólnego.,,

  Wszystkie osoby, które pojawiły się w książce, były bardzo realistyczne.
 Od pierwszych stron, powstała nić porozumienia między mną, a Liesel. Kiedy ratowała albo kradła książki kibicowałam jej. Środowisko i czas, w którym dorastała zmusiły ją, do szybkiego dorośnięcia.
Mimo, że uczono ją nienawiści do "niższych" ras zaprzyjaźniła się z Maxem.
Max był bardzo tajemniczą postacią.  Przeszedł największą przemianę. Życie nieźle dało mu w kość, ale pozbierał się.

 "Wyobraźcie sobie uśmiech po tym, jak dostaliście w twarz. I tak przez dwadzieścia cztery godziny na dobę. Na tym polegało ukrywanie Żyda.,,

 Tak jak ona, pokochałam jej przybranego ojca. To on postanowił chować w swoim domu Żyda. Nie zgadzał się, na takie traktowanie innych ludzi, jakie miało miejsce. W oczy rzucała się jego ogromna dobroć i czułość.
  Kolejnym bohaterem, którego polubiłam,  był Rudy. Jako jeden z pierwszych zaczął sprzeciwiać się nazizmowi, choć nie w pełni świadomie. Ważna była dla niego przyjaźń i rodzina.  Nie zasługiwał na to, co go spotkało. Zresztą nikt nie zasługuje na taki koniec.

"Co jest gorsze od chłopaka, który cię nienawidzi? Zakochany chłopak.,,

  Książka do cieńszych nie należy, jednak czyta się ją bardzo szybko.
Ukłon w stronę wydawnictwa, ponieważ powieść jest pięknie zaprojektowana i wydrukowana. I nie mówię tu tylko o okładce. Każdy kolejny rozdział, czy część książki znajduje się na nowej kartce. Wtrącenia śmierci, czy tłumaczenia niemieckich słówek, są pogrubione i dobrze oznaczone.

  Autor napisał ,,Złodziejkę książek" tak, że jest ona pozbawiona dramatyzmu, czy dużego sentymentalizmu. Pokazał wojnę z tej drugiej strony- że obywatele Niemiec również cierpieli i, że nie wszyscy zgadzali się z systemem.

  Irytowało mnie to, że nasz  narrator wybiegał czasami do przodu, a potem wracał do punktu wyjścia. I nie zgadzam się z zakończeniem. To nie może się tak skończyć. Głośno protestuję.

Książkę polecam wszystkim, którzy jeszcze jej nie przeczytali. Ja głosuję za tym, żeby wprowadzić ją jako lekturę do szkół. I dzięki niej zapamiętałam kilka przydatnych słówek, co nie zdarza się często:)

Wyzwania:
Przeczytam tyle, ile mam wzrostu
52 książki 2014
rekord 2014
Okładkowe love
Kiedyś przeczytam

"Widzicie? Nawet śmierć ma serce.,,

Paczuszka- wymianka u Królowej

Wczoraj po przyjściu ze szkoły, czekała na nas miła niespodzianka- paczuszka świąteczna, którą przygotowała dla nas Magda. 

Wiem, że Fenko namawiała nas na otworzenie prezentów w święta, ale my nie jesteśmy cierpliwe. 

Nie dość, że paczka ślicznie zapakowana, to jeszcze piękne wnętrze.

I tym sposobem na naszych półkach elegancko prezentują się trzy nowe nabytki. 

Mój brat nie wytrzymał i porwał mi naklejkę- choinkę, która już jest przyklejona do jego okna. Ale filcowe aniołki zostają u mnie:) Zresztą kisiel i karteczki do zaznaczania cytatów też.  

Musimy przyznać, że Magda świetnie trafiła z prezentem. Szczególnie z kartką:) 

Bardzo lubię takie wymianki i ci, którzy w tej udziału nie wzięli, mogą żałować.

A my jeszcze raz dziękujemy Magdzie:)  

Nasza paczka również poszła w świat, więc niech odbiorca się szykuje na pokaźnych rozmiarów przesyłkę. 

7 faktow o mnie

Zostałyśmy nominowane przez Anna P. , za co dziękujemy :) I jak zwykle przepraszamy, że na odpowiedzi trzeba było tak długo czekać. 

7 faktów o nas
 (z Królem Julianem)  

 Anka:

1: Jestem rannym ptaszkiem. Bez problemów funkcjonuję o piątej czy szóstej. Teraz, kiedy jestem już przyzwyczajona, że wstaję do szkoły o szóstej, budzę się automatycznie, bez budzika:)
Ta "umiejętność" przeszkadza w wakacje - wstajesz o 6, a zasypiasz o 22. 

Diana:

 1: Uwielbiam milutkie i ciepłe skarpetki. Bez nich nie mogę zasnąć. Nawet latem, kiedy jest w nocy ponad dwadzieścia stopni nie mogę się bez nich obejść. Może to przez to, że często mam lodowate stopy. Jednak muszę podziękować swojemu Mikołajowi, ponieważ zatroszczył się o mnie. Popatrzcie jakie piękne skarpetki mi kupił:

D2: Uwielbiam grać w karty. Razem z Anką i kolegą z klasy spędzam długą przerwę na grę w Pana. Mam nadzieję, że przysłowie ,,Kto nie ma szczęścia w kartach, ten ma szczęście w miłości" nie sprawdzi się w moim przypadku.


A2: Miałam być chłopcem. Podobno niezłe kopałam w brzuchu mamy.W pierwszych miesiącach ciąży mówili mi Łukaszku.  Tato wychowywał mnie na chłopczyce- kopanie w piłkę, domowe karate i te rzeczy. Nauczył mnie, tego, żebym sobie jakoś radziła. I sobie radziłam. Do pewnego dnia, kiedy miałam 5 lat i chciało mi się pić, podczas gdy tato malował płot. I co zrobiłam?? Wypiłam niecałe pół butelki denaturatu. Nie muszę mówić, że tacie się nieźle oberwało, a ja wylądowałam w szpitalu.



D3: Dwa lata temu byłam uzależniona od Simsów. Nie żartuję. Nie czytałam, nie uczyłam się tylko grałam w tę grę. Cztery godziny spędzone przed komputerem mijało, jak z bicza strzelił. A moim ulubionym zajęciem było podpalanie simów. Spokojnie możecie mnie nazwać sadystką.

A3. Mam pecha do zwierząt. Zwykle jak gdzieś wychodziłam, gołębie obierały mnie na swój cel. Teraz na szczęście zdarza się to rzadziej. 
Miałam 3 koty. Po 5 miesiąc pierwszego ktoś otruł. Drugiego po niecałym roku przejechał samochód, a trzeci po półtorej roku zniknął bez śladu. Teraz jestem szczęśliwym posiadaczem kocura Tymoteusza. Jak na razie pobił rekord. Jest z nami przez  rok i 11 miesięcy



D4: Moją ulubioną perfumą jest Playboy. Z tej serii mam żel pod prysznic, mgiełkę, dezodorant i perfumę. Po wf-ie pożyczam wszystkim dziewczynom dezodorant, dzięki czemu następna klasa ma miłą niespodziankę.


A4: Kolekcjonuję pocztówki, ulotki i bilety z filmów, na których byłam. Czyli wszystko, co może mi o czymś przypominać. Potem przykuwam je na swoją korkową tablicę. Jest już prawie zapełniona. 


D4: Mam ścisły umysł. W szkole najlepiej radzę sobie na lekcjach matematyki. Teraz możecie mi zazdrościć :)


A5: Zjadam końcówki wyrazów. I ogólnie mówię niewyraźnie. Często osoby, z którymi spotykam się po raz pierwszy nie rozumieją mnie. Mam to po tacie:)

D5: Nie mam facebooka. Oczywiście kiedyś miałam swój profil, ale nie spodobało mi się to całe lajkowanie, komentowaie itp. Możliwe, że moja niechęć jest związana z małą ilością znajomych.


A6: Jestem wegetarianką. Mniej więcej od szóstego roku życia. Była wtedy głośna afera, że świnki idą na rzeż bez ogłuszenia. Moja mama wieczorem oglądała z tych wydarzeń relację, a ja musiałam się obudzić. Do dzisiaj pamiętam biedne świnki.
Oczywiście rodzice mnie okłamywali i dawali do jedzenia "mięso sojowe". Czyli białe z kurczaka. Dopiero zorientowałam się kilka lat temu i od tego czasu jem tylko ryby.


D6: Uwielbiam się śmiać, ale tylko dwa kabarety mogą mnie rozbawić do łez: Kabaret Młodych Panów i Smile. Kto jeszcze nie zna chociaż jednego ich skeczu powinien szybko to zmienić. Naprawdę warto.

A7: Jestem ogromną fanką Króla Juliana i siatkówki. Co do drugiego, mój ukochany, rodzinny zespół to Asseco Resovia Rzeszów. Niestety, na karnety w tym roku się nie załapałam. Może uda się w następnym:) A tak zostaje mi mecz w tv.
A co do Juliana. Jak można go nie kochać?? Oglądam z bratem Pingwiny z Madagaskaru i zawsze z pokoju telewizyjnego słychać nasze śmiechy.


D7: Brat chciał mnie wychować na chłopczycę. Kupował mi dresy, a nawet dał mi rękawice bokserskie i trochę mnie podszkolił w biciu się. Na szczęście nie udało mu się, ale przez niego mam niechęć do spódnic i sukienek. Moja klasa będzie miała przyjemność po raz pierwszy i ostatni zobaczyć mnie w sukience na komersie.


Mamy nadzieję, że nie zanudziłyśmy Was.

Do zabawy nominujemy:

 1.Potwory i spółka
2. Chabrowa
3. Fenko
4. Ayumi O
5. Ines Lavender

Teoria wieloświatów

Wszechświaty - Leonardo Patrignani

tłumaczenie: Bożena Topolska

tytuł oryginału: Multiversum

wydawnictwo: Dreams

data wydania: 20 sierpnia 2013
liczba stron: 272

ocena:9-/10

Według teorii wieloświatów istnieją równoległe światy. Różniące się od siebie niewielkimi zmianami. Gdzieś w kosmosie może istnieć takie samo miasto, jak Twoje. Tylko, że Ty będziesz tam kimś innym. Może wybrałaś/eś inną ścieżkę kariery. Wygrałaś/eś konkurs ogólnokrajowy, a tutaj zajęłaś/eś drugi albo trzecie miejsce. Czyż nie byłoby fajnie podróżować między dwoma rzeczywistościami. Dzięki książkę Leonarda Patrignaniego możemy przekonać się, jakby to było.

Alex Loria i Jenny Graver rozmawiają ze sobą od czterech lat, ale nie przez komórkę, czy gadu-gadu. Używają do tego swoich umysłów. Teraz chcą się spotkać i mieć pewnością, że istnieją na prawdę. Tylko jest jeden problem i nie jest on tego typu, że rodzice nie pozwalają, albo że chłopak  jest wampirem. Nie. Ten problem jest znacznie trudniejszy do obejścia. 

 

 

Po pierwsze jestem bardzo zadowolona, że wydawnictwo nie zmieniło oryginalnej okładki. Jest po prostu piękna. Papier użyty w tej pozycji  jest inny. Nigdy jeszcze nie czytałam książki mającej tak grube kartki (nie licząc bajek dla dzieci i encyklopedii). To pewnie przez to cena książki wynosi aż 44,90 zł. Ja na szczęście nie musiałam wyłożyć ani grosza z mojego portfela. Dzięki mojej bibliotece miejskiej. Uważam, że gdyby przyszło mi zapłacić za tę książkę to z pewnością nie czułabym, że były to zmarnowane czterdzieści pięć złoty. 

 

Nie raz łapałam się na tym, że kiedy już leże w łóżku i próbuję zasnąć to zastanawiałam się, co się stanie na następnie stronie powieści. Ja mam tak tylko z naprawdę dobrymi książkami. Gdyby przyszło mi wymieniać pozycję przy których towarzyszyło mi to uczucie ciekawości to nie byłaby to długa lista. 

Jestem bardzo zadowolona z faktu, że wszystko zostało bardzo klarownie wytłumaczone. Bądź, co bądź, ale ta teoria nie należy do łatwo wytłumaczalnych. Jednak w ,,Wszechświatach" wszystko było wytłumaczone na chłopski rozum.

Oczywiście znalazłam minus. Denerwował mnie fakt, że głównie bohaterowie latali sobie z Australii do Europy bez żadnych konsekwencji. Trzy tysiące za bilet pożyczy kolega - haker. Rodzice, jak wreszcie się pojawisz, nie robią zamieszania. Chciałabym, żeby było tak w rzeczywistości. Ale niestety to nie możliwe. Raz wyjdę do koleżanki bez meldowania się i już dostaję porządny ochran. Jestem ciekawa, jak by było z wycieczką do Melbourne. Może jestem zbyt surowa i niektórych rodziców to naprawdę nie rusza. Jednak czytając tę powieść byłam w stu procentach pewna, że rodzicom bohaterów zależy na ich dzieciach.

 

Mimo tej jednej wady, polecam wszystkim. Tym, którzy jeszcze nie słyszeli o teorii wieloświatów i tym, którzy są z nią zaznajomieni.

Kobieta kot

Dziewięć żyć Chloe King. Upadła - Liz Braswell

tłumaczenie: Bożena Jóźwiak

tytuł oryginału: The nine lives of Chloe King. The Fallen

wydawnictwo: Filia

data wydania: 20 marca 2013

liczba stron: 300
ocena:5+/10

 

Nie planowałam przeczytania tej książki, ale jak ją zobaczyłam w bibliotece stwierdziłam, że ja- kociara powinnam przeczytać tę pozycję. Czy dobrze zrobiłam? Sama nie jestem pewna.



Chloe King jest normalną nastolatką do czasu... (Początek zaczyna się bardzo typowo, ale przynajmniej akcja nie rozpoczyna się początkiem roku szkolnego, jak to często bywa. ) Kiedy w szesnaste urodziny przytrafia się jej coś niemożliwego, coś w niej się budzi. Kot. Od teraz Chloe odnajduję w sobie niebywałe talenty.

 Autorka napisała świetny wstęp do trylogii, ale to tylko wstęp. Kończąc czytanie książki czułam, jakbym przerwała ją w połowie. Ba, w jednej czwartej. Prawdziwa akcja jeszcze się nie rozpoczęła. Można było odczuć, że pierwszy tom to tylko wstęp do trylogii. Miał zachęcić do sięgnięcia po pozostałe tomy. Jak odcinek pilotażowy w serialu. Zawsze krótki i ma za zadanie zarysować fabułę, a nie sprawić, że od razu pokochamy dany serial.
Oczywiście w powieści pojawił się trójkącik. Nawet na początku był jeszcze jeden chłopak. Nie wiem, jak to mogę nazwać. Czworokącik? Muszę przyznać, że jeszcze się z tym nie spotkałam.
Z pewnością Liz Braswell pokazała coś nowego. Jeszcze nie było książki, w której super bohaterka/bohater był/a kotem. 
Książka wchłaniało się błyskawicznie. Z kilku powodów: duża czcionka, duże akapity (na górze, na dole i z boku) i duża ilość dialogów.
Wiele nie spodziewałam się po tej pozycji i dobrze, ponieważ nie rozczarowałam się, ale też nie byłam przyjemnie zaskoczona.

Z tyłu książki jest napis, że powstał serial na podstawie tej serii. Obejrzałam połowę pierwszego... odcinka i mam dość. Książka była bardzo naciągana, ale film to już lekka przesada. Nie wierzycie? Popatrzcie na zdjęcie obok i oglądnijcie zwiastun. Spotkałam się z opiniami, że serial jest dużo lepszy od książkowej wersji. Ja się całkowicie z tym nie zgadzam, ale może to tylko moje odczucie.

Z pewnością nie będę dużo myśleć o tej powieści, czy o samych bohaterach. Nie poczułam do nich sympatii, co dla mnie jest dużym minusem. Nie planuję sięgnięcia po następne tomy, ale może zmienię zdanie po przeczytaniu kilku/kilkunastu pozytywnych opinii drugiej części.

Ekranizacji nie polecam, a książkę tylko tym, którzy lubią książki dla nastolatek lub są wielkimi kociarzami i marzą, żeby stać się zwinnym kociakiem. 

 

                                                   Komu spodobał się ten zwiastun to na pewno zachwyci go książka.

Podsumowywanie listopada

  Czy tylko mnie dobija pogoda za oknem?? Nie dość, że zimno, wietrznie, to na dodatek śniegu brak. Ja się pytam jakim prawem. A wiecie, co jest w tym wszystkim najgorsze ? A to, że w takim zimnie mogę nosić tylko jedną rękawiczkę. 

Na kochanym paluszku jest gips. Duży. na tyle, że na resztę palców rękawiczki nie mogę ubrać. 

 W każdym razie, w moim domu zaczyna panować świąteczny nastrój. Nawet kotu się udzieliła:) 

 Co jeszcze u nas słychać? Teoretycznie nic nowego. W szkole za tydzień będą egzaminy próbne. Ja ich niestety nie napiszę. A i tak mam duże zaległości. 

Biorę również udział w wymianie świątecznej u Fenko. Zapraszam do przyłączenia się:) 

No i nasze wyniki:

Ja:

1. 15 dni bez głowy

2. Nie wierz w człowieka

3.Morze Potworów

4. Billie

Diana:
1.  Pod nocnym niebem
2.  Dziewięć żyć Chloe King. Upadła
3.  Wszechświaty
4. Papierowe miasta
5. Nie wierz w człowieka
6. Długa Ziemia

Wyniki rozdawajki:

Sylwka S.

Gratulujemy. Czekamy na e-mail z adresem.:) 

No i oczywiście, życzymy góry prezentów pod choinką:) 

Mam jeszcze do Was jedno pytanie. Chodzi mianowicie o mój palec. Złamałam go skośnie. W piątek byłam u lekarza (młodego), który ściągnął mi pierścienie, ale gipsu jeszcze nie. Noszę go już 5 tydzień, a na wizytę umówiona jestem 29 grudnia. Tylko, że ten paluszek jest trochę krzywy i nie mogę do zginać, czy przesuwać. A teraz do sedna- Czy powinnam złożyć wizytę prywatną jakiemuś doświadczonemu lekarzowi, czy nie??? Bo nie powiem, trochę się martwię. 

Moja paczka wymiankowa

Wczoraj przyszła do mnie długo wyczekiwana paczuszka wymiankowa. Niestety, nie od pierwotnego nadawcy. W każdym razie bardzo zaimponowała mi postawa Dominiki, która przygotowała dla mnie prezenciki:) 

Na prawdę, nie spodziewałam się, że dostanę tak dużo rzeczy. Nie dość, że książkę, którą od dłuższego czasu chcę przeczytać (Trucicielkę o pięknej okładce), to jeszcze Podwieczność i słodycze i list. Cóż, co do czekolady, to długiego życia nie miała:) 

Jeszcze raz bardzo dziękuję i czekam na kolejną wymianę:) 

Wciągnięta w wir mitologicznych opowieści...

Morze Potworów

-Rick Riordan

Cykl: Percy Jackson i bogowie olimpijscy (tom 2)

tłumaczenie:Agnieszka Fulińska

tytuł oryginału :The Sea of Monsters

wydawnictwo:Galeria Książki

data wydania:29 października 2009

liczba stron:276

Moja ocena: 10/10

    Kiedy skończyłam czytać pierwszą część, nie mogłam zapomnieć o przygodach Percy'ego i spółki. Moja radość skończyła się wtedy, kiedy zobaczyłam listę oczekujących na kontynuacje.Takie uroki biblioteki:) Bez nich byłoby smutno i szaro. W każdym razie było warto czekać.

    Rok szkolny zmierza ku końcowi, a Percy nie został usunięty ze szkoły. Tym właśnie czynem pobił swój rekord, z czego jest bardzo dumny.
Mówi się, że ostatni dzień nauki jest niezapomniany, i to powiedzonko w tym przypadku jak najbardziej się sprawdza. Zajęcia sportowe zmieniają się w rozgrywkę na śmierć i życie.  Szczerze, to nie zazdroszczę. Ani trochę ( w tej sprawie mój refleks ma dużo do powiedzenia).
Jak się okazuję to nie koniec kłopotów. Ktoś otruł Sosnę- Thalię, przez co magiczna osłona już nie działa, a obóz atakują przeróżne potwory. Nasz bohater chce odnaleźć cudowne lekarstwo, a niestety czas ucieka.
Nie można zapomnieć o jego towarzyszu-  Grover’ze, który wplątał się w kłopoty. I to nie małe.
To wszystko brzmi, tak  jakby świat się  Percy’emu walił. W pewnym sensie właśnie tak było. Ale chłopak okazał się zaradny i pomysłowy, a z takimi cechami można wyjść z każdej sytuacji. 

    W drugiej części dzieje się jeszcze więcej niż w pierwszej. Spowodowane jest to tym, że główna wyprawa bohaterów, przepełniona jest licznymi niespodziankami.
Książka mnie tak wciągnęła, że najchętniej nie odrywałabym się od niej. No ale cóż, nawet dziecko w moim wieku ma pewne obowiązki.
  Autor bardzo umiejętnie kończy rozdziały- tak, że trudno od razu nie zacząć kolejnego. Podczas czytania byłam pewna, że najważniejsze wydarzenie ( z tym efektem "łał") spotka Percy'ego na tytułowym Morzu Potworów. Żyłam w błędzie. Ostatni rozdział wbił mnie w fotel. Do tego stopnia, że już jestem szczęśliwą posiadaczką trzeciej części.

  Dziwił mnie fakt, że  książka jest cienka, pomimo swojej dynamicznej zawartości, a jeszcze bardziej to, że ja blondynka z wszystkim nadążałam. Czyli tak po ludzku, działo się dużo, ale każdy bez problemu nadąży.

 Autor bardzo ciekawie przeplata swoją opowieść z mitami. W tej części poznałam parę starożytnych opowieści, o których nie miałam pojęcia.

  Co do postaci- każda na swój sposób wydoroślała. No ale trudno się dziwić, skoro na każdym kroku próbują cię zabić.
Dalej zastanawiałam się, dlaczego mnie nie irytują. Są młodsi, a przez to, wydawać by się mogło, że  lekko myślni, czy dziecinni.  A tu proszę. Nie dość, że nie irytują, nie są dziecinni i myślą, to jeszcze wykazują się ogromnym braterstwem i odwagą. Normalnie człowiek w kompleksy może popaść.

   Pojawia się  nowy bohater, który będzie służył pomocą podczas trwania misji. Nie piszę o nim więcej, żeby nie zdradzić treści książki. W każdym razie moją sympatię zdobył.
Trochę żałowałam, że akcja nie dzieje się na Obozie Herosów, ponieważ było za mało Pana D. No ale, co za dużo to nie zdrowo.

  Mogłam by tak pisać i wychwalać, ale czas ucieka.
Jestem pewna, że każdy, kto przeczyta książkę, będzie z niej zadowolony. 

Wyzwania:
Czytam fantastykę
Przeczytam tyle, ile mam wzrostu
52 książki 2014
rekord 2014

Nikt nie jest tym, na kogo wygląda...

Nie wierz w człowieka

- Iga Wiśniewska

wydawnictwo:Miasto Książek

data wydania:19 listopada 2014

liczba stron:132

typ: ebook

moja ocena: 9-/10 

   Ilekroć oglądamy w wiadomościach, o morderstwach, gwałtach czy uprowadzeniach, jesteśmy pewni, że nas to nie spotka. Kilka dni temu podzielałabym ten punkt widzenia. Po przeczytaniu ,,Nie wierz w człowieka" moja opinia zmieniła się diametralnie. 

    Jak wiecie nie przepadam za opowiadaniami, ale po tym zbiorze, zmieniam zdanie. Tak tak, nie przesłyszeliście się. Czasem nawet ja mogę się mylić. Choć nie często to się zdarza. :)

  ,,Nie wierz w człowieka" jest zbiorem 18 opowiadań kryminalnych. Mówią o ciemnej stronie ludzkiej natury, która mieszka w każdym z nas.
Postacie są osobami na pierwszy rzut oka zwyczajnymi, ale po głębszym poznaniu opowieści okazuje się, że popełniły jakąś zbrodnię lub stały się jej ofiarą. W każdym opowiadaniu bohater zrzucał maskę i pokazywał swoje prawdziwe oblicze.

,,W końcu wyciągnął rękę i sięgnął po serce. Było jeszcze ciepłe, jego dłonie ociekały krwią. Aaron uśmiechnął się nieznacznie, bo wreszcie znalazło się w dobrych rękach. "*

   Nie myślcie sobie, że tak łatwo można było zgadnąć kto jest "czarnym" charakterem. Mi samej udało się to kilka razy. A zarówno w takim i innym przypadku, końcówki opowiadań wbijały mnie w fotel.

   Autorka postanowiła połączyć ze sobą parę opowiadań, a mi bardzo przypadł ten zabieg do gustu. Wiadomo, tego typu historie są krótkie, a ja chciałam wiedzieć więcej o bohaterach. Oczywiście o tych, którzy przeżyli.

   Mimo tego, że książka porusza ciężkie tematy, czytało się ją bardzo szybko. Lekkość z jaką pisała autorka, na pewno miała w tej sprawie dużo do powiedzenia.
Nie zabrakło momentów, które przepełnione były w czarny humor. Przekonałam się, że trudno mu się oprzeć.
   Każde opowiadanie budziło we mnie pewne emocje. Choć najczęściej odczuwałam strach, nie zabrakło również niedowierzania czy smutku.

,,(...) Postać, którą wzięła za zwłoki, otworzyła oczy. Spojrzała na nią przytomnie i rozchyliła spękane wargi.''*

   Jestem fanką serialu ,,Kryminalne zagadki Miami" i sądzę, że ten zbiór opowiadań mógłby stać się inspiracją do kolejnych odcinków.

   Autorka sprawiła, że słowo ,,człowieczeństwo" nabrało nowego znaczenia. Od teraz z większą nieufnością będę obchodziła się z nowymi znajomymi. Zresztą ze starymi również. Dla własnego bezpieczeństwa.

  Podsumowując: Pozycja przerosła moje oczekiwania, a co najbardziej zadziwiające, przekonała mnie, że warto sięgać i po kryminały, i po książki w formie opowiadań.

Wyzwania:
52 książki 2014
rekord 2014
Okładkowe Love

Za możliwość zapoznania się z opowiadaniami bardzo dziękuję wydawnictwu Miasto Książek.

*cytaty z książki pt. ,,Nie wierz człowiekowi" Igi Wiśniewskiej 

Klucz do teraźniejszości kryje się w przeszłości

Pod nocnym niebem - Rachel Hore

tłumaczenie: Dariusz Wójtowicz

tytuł oryginału: A Place of Secrets

wydawnictwo: Prószyński i S-ka

data wydania: 13 marca 2012

liczba stron: 576

ocena:8+/10

 

 

 

 

 

 

 

Amerykańska okładka. Wreszcie gorsza od naszej :)

Do przeczytania tej książki zachęciła mnie recenzja elenki. Muszę przyznać, że jej ocena tej pozycji była całkowicie uzasadniona. Od pierwszych stron ,,Pod nocnym niebem" mnie wciągnęło i nie wypuszczało mnie do samego końca. Ta pozycja okazała się dużo lepsza niż sadziłam, że może być i jestem niezmiernie zadowolona z tego faktu. Pomimo, że jest napisane, że to literatura piękna, książka zawiera również elementy fantastyki. Jednak tak niewiele, że nie powinno to nikomu przeszkadzać. Wręcz odwrotnie. Według mnie wątek paranormalny urozmaicił książkę, która nawet bez niego świetnie dawałaby sobie rady.

Jude pracuję w domu aukcyjnym. Praca miała dawać jej pieniądze, jak i radość. Ale, jak to zwykle bywa, tak i w domu aukcyjnym Beecham’s dochodzi do wyścigu szczurów. 

Nagle jej życie nabiera głębokich obrotów, kiedy dostaję interesujące zlecenie. Kiedy przyjeżdża do Starbrough Hall okazuję się, że   poznanie historii dworku i folly może rozwiązać zagadki jej rodziny.

Rachel Hore przekazuję czytelnikowi fascynację gwiazdami i niebem. W książce nieraz było widać, że pasją autorki jest astronomia. Mnie nie trzeba było przekonywać o piękności nocnego nieba. O to, żebym ja i Anka zapalały miłością do gwiazd zadbał nasz pan od fizyki, który sprawił że nawet najgorszy uczeń z przyjemnością wchodzi do pracowni.

 

Szkoda, że nie mogę takie widoku podziwiać za mojego okna.

Gwiazdy i zagadka grały pierwsze skrzypce, ale pojawił się również wątek miłosny. Lekki i na samy koniuszku, więc osobom, którym nie przepadają za romansami nie powinien on przeszkadzać.

Książka ma prawie 600 stron, ale duża czcionka i wciągająca akcja sprawia, że szybko się czyta. ,,Pod nocnym niebem" jest idealną pozycją szczególnie nocą, jeśli się mieszczka z dala od świateł wielki miast i można podziwiać gwiazdy na niebie. 

Polecam szczególnie osobom, które interesują się astronomią, ale również tym, którzy nic o niej nie wiedzą, a chcą przeczytać cudowną powieści z elementami tajemnicy i wątkiem miłosnym daleko w tle.

 

Super księżyc. Ktoś widział we wrześniu?

A jednak życie bez kontroli rodziców, nie zawsze usłane jest różami...

15 dni bez głowy- 

 Dave Cousins

tłumaczenie: Dominika Cieśla-Szymańska
tytuł oryginału: 15 Days Without a Head
wydawnictwo: YA!
data wydania: 2 kwietnia 2014
liczba stron:288
moja ocena: 7/10



  Na książkę miałam chrapkę już od dłuższego czasu, więc wypożyczyłam ją miesiąc temu. Biedna musiała czekać, żebym znalazła dla niej czas. Pewnie dalej leżałaby i zbierałaby kurz, gdyby nie to, że wylądowałam na parę dni w szpitalu. Szczęściara z niej:)

  Pierwszą rzeczą, która mnie do  ,,15 dni bez głowy" przyciągnęła było to, że autor inspirował się sytuacjami z życia. Drugą- okładka. Moim zdaniem, polskie wydanie jest najładniejsze.

  Laurence ma 15 lat, mieszka z matką alkoholiczką, a jego sześcioletni brat udaje psa.  Chłopak często spóźnia się do szkoły, ponieważ musi obudzić, ubrać, wymyć, nakarmić i odprowadzić brata do przedszkola. Prawdziwa głowa rodziny.
Problemów, jak widać, nie brakuje, ale prawdziwa katastrofa zaczyna się wtedy, kiedy matka nie przychodzi z pracy. Zawsze można zabłądzić i gdzieś przenocować (co już się zdarzało), ale nigdy nie trwało to tak długo.
Chłopakowi sen z powiek spędza nie tylko wyżywienie brata, czy znalezienie pieniędzy, ale to tego, czepiła się jego rodzinki wredna sąsiadka, która chce wysłać na nich opiekę społeczną.

   Bohaterów nie można nie polubić. Szczególnie młodszego. Znaleźli się w takiej sytuacji, w której nikt nie chciałby się z nimi zamienić (a przynajmniej ja).  Laurence z pozoru buntownik, to jednak miły i ciepły chłopak. Mimo że jest w moim wieku, nie wyobrażam sobie, że mogłabym być tak bardzo odpowiedzialna i pomysłowa jak on. Jednak denerwowało mnie to, że tak bardzo wierzył w powrót rodzicielki i nie dał sobie pomóc. A na dodatek szykował dla niej prezent- niespodziankę. Według mnie, taki prezent to powinna ona jemu szykować.

Moim ulubioną postacią jest Jay, który utożsamiał się z psem (a dokładniej za Scooby'm-Doo). Miał dopiero sześć lat, więc Laurence musiał nieźle się nakombinować, żeby usprawiedliwić nieobecność mamy. A do tego, ta dziecinna naiwność i ufność. I oczywiście szczerość.  I jak go tu nie lubić?

  A jeżeli chodzi o bohaterów drugoplanowych, to było ich mało. W kilku rozdziałach pojawiła się przyjaciółka Laurence, która jest dość tajemniczą postacią. (bo było o niej mało) I nie można zapomnieć o powodzie kłopotów- mamie chłopków. Okropna egoistka, która nie zasłużyła na tak cudowne dzieci. Lista bohaterów epizodycznych długa też nie jest.
Może w drugiej części będzie o nich więcej? W każdym razie na to liczę. (Jeżeli kontynuacja powstanie).

  Autor bardzo wiarygodnie pokazał codzienność, z którą zmagają się bohaterowie. Na tyle, że nie chciałabym znalazł się na ich miejscu, nawet za zapłatą. A kilkanaście dni bez nadzoru rodziców kusi, i to bardzo.
Mimo, że książka nie od początku wciąga, jest warta przeczytania. Takich trudnych sytuacji jest mnóstwo i są wszędzie. A nie powinno ich być.

  Muszę jeszcze wspomnąć,ze książka jest bardzo estetycznie wydana. Każdy dzień stanowi nowy rozdział, a czcionka jest idealnej wielkości dla moich oczu.

Wyzwania:

Przeczytam tyle, ile mam wzrostu
52 książki 2014
rekord 2014

Tag: ,,ALBO ALBO"

  Zostałyśmy nominowane do tej zabawy przez Nessie i Alex x. 

Jak na nas przystało, nie mogłyśmy odpowiedzieć na pytania od razu, ponieważ cierpimy na niedobór czasu. Przepraszamy za to opóźnienie i dziękujemy za nominację. 

Wolisz czytać tylko trylogie, czy tylko powieści jednotomowe? 

A: Zdecydowanie wolę pierwszą opcje. Zbyt trudno jest mi się rozstać z bohaterami, a poza tym sądzę, że trylogie są lepiej dopracowane.

D: Kiedyś cały czas czytałam tylko trylogię albo jeszcze dłuższe serię. Jednak teraz zaczęłam widzieć zalety jednotomowych książek. 

Wolisz czytać tylko autorki, czy tylko autorów? 

A: Książki, które przeczytałam w większości wyszły z pod pióra autorek. Poznałam kilka historii, które napisała męska część pisarzy i muszę przyznać, że na nich jeszcze się nie zawiodłam,
D: Jest mi to obojętne. Byleby była książka dobra. Nie obchodzi mnie, czy napisała to kobieta, czy mężczyzna.

Wolisz kupować tylko w Empiku, czy tylko na stronach internetowych? 

A: Mi zostaje Empik, ponieważ nie mam konta bankowego. Choć wkurza mnie to, bo na stronach internetowych często są wyprzedaże.
D: Zdecydowanie wolę na innych stronach internetowych, ponieważ zazwyczaj na nich jest taniej niż w Empiku. 

Wolisz, żeby wszystkie książki zostały zekranizowane, czy żeby przekształcono je w serial? 

A: Wolałabym, żeby zostały przekształcone w serial. Wiadomo, ta forma trwa dłużej niż film, a dzięki temu mogą być dopracowane szczegóły.
D: Natomiast ja wolę film, ponieważ wiele seriali ma naprawdę dużo sezonów, a ja nie mam wystarczająco dużo czasu, żeby oglądnąć te wszystkie odcinki.

Wolisz czytać 5 stron dziennie, czy 5 książek tygodniowo? 

A: 5 książek tygodniowo... Marzenie.
D: Kiedy patrzyłam wczoraj w księgarni na tyle wspaniałych pozycji to zdecydowanie chciałabym czytać 5 książek tygodniowo. Jednakże teraz jest mi bliżej do 5 stron dziennie. 

Wolisz być profesjonalnym recenzentem, czy autorem? 

A: Zdecydowanie to pierwsze. Dzięki wspaniałemu szkolnictwu moja kreatywność zanika.
D: Myślę, że jest już zbyt dużo autorów, żebym mogła się przebić, więc wolałabym zostać profesjonalnym recenzentem. 

Wolisz czytać 20 ulubionych książek w kółko, czy sięgać po nowe pozycje? 

A: Tym razem druga część do mnie przemawia. Tak dużo książek, a tak mało czasu.
D: Tylko raz przeczytałam drugi raz tę samą książkę. Zdecydowanie wolę sięgać po nowe pozycje. 

Wolisz być bibliotekarzem, czy sprzedawcą książek?

A: Zdecydowanie wolałabym zostać bibliotekarką. Ta atmosfera, ludzie,którzy kochają czytać i oczywiście masa książek. Raj.
D: Ja natomiast wolałabym zostać sprzedawcą książek. Miałabym zniżki na książeczki :)

Wolisz czytać tylko ulubiony typ literatury, czy wszystko poza ulubionym typem literatury? 

A: Jak coraz częściej dostrzegam, nie mam ulubionego gatunku. Więc książki czytam te, które w moich łapkach znajdą się.
D: Zdecydowanie nadal moim ulubionym gatunkiem jest fantastyka, ale zaczęłam czytać też innego typu literaturę i jestem w większości przypadków zadowolona. 

Wolisz czytać tylko książki fizyczne, czy tylko e-booki? 

A: Wolę książki fizyczne, ale chwilowo jest to nie możliwe. Ręka :(
D: Teraz całkowicie odłożyłam e-book i ciągnie wypożyczam książki. Jednak teraz mam do przeczytanie ogromną cegłę i w tym przypadku wolałabym, żeby to był jednak e-book :)