Z własnego domu bez walki się nie rezygnuje...

Cienie Ziemi

- Beth Revis

tłumaczenie: Marta Kisiel-Małecka
tytuł oryginału: Shades of Earth
wydawnictwo: Wydawnictwo Dolnośląskie
data wydania: 30 kwietnia 2014
liczba stron: 392
Ocena: 8/10

Przeczytaj fragment

  Druga część - Milion słońc- bardzo mi się podobała, więc nie mogłam się doczekać, kiedy dorwę w swoje łapki ostatni tom  trylogii. Na szczęście nie musiałam długo czekać.

  Amy i Starszy wylądowali na planecie. Zdziwiłabym się, gdyby wszystko przebiegło zgodnie z planem i nie byłoby żadnych komplikacji podczas lotu, więc kiedy ktoś lub coś mieszkające na Centauri-Ziemi chciało zepchnąć z trasy kapsułę, nie zrobiło to na mnie wielkiego wrażenia.
Wszyscy są szczęśliwi i podekscytowani, dopóki mieszkańcy Sol-Ziemi nie zostają rozmrożeni. Między nimi, a ludźmi z Błogosławionego rodzi się bariera. Sytuacja staje się jeszcze bardziej napięta, kiedy istoty zamieszkujące nową ziemie zaczynają atakować.

 Miałam wielki uciesz, ponieważ wydawnictwo postanowiło zastawić okładkę ,,Cieni Ziemi" w spokoju. Jak można wydedukować, jest na niej kilka spoilerów:
a) dotrą na stały ląd
b) znajdą tam jakąś inteligentną formę życia, która zbudowała tą cywilizację albo, że to oni ją zbudują
c) Na okładkach z tej serii Amy i Starszy zawsze są romantycznie ustawieni. Przyszła ostatnia część i co ja tu widzę- nie całują się, ani nie trzymają się za ręce. Przy tym podpunkcie główkowałam dość długo.

  W tej części autorka poświęciła mniej czasu naszym głównym bohaterom, ale za to było więcej postaci drugoplanowych. Mimo, że przez chwilę zaznali smaku wolności, to musieli o nią walczyć. Bardzo ciekawą postacią był ojciec Amy, który przejął dowództwo. Próbował kontrolować córkę, co nie było łatwe. Amy starała się mieć zawsze swoje własne zdanie, ale nie była idealna- miała kilka chwil słabości i zwątpień. Dzięki temu, była mi jeszcze bliższa. Przy Starszym nie było niespodzianek- na pierwszym miejscu stawiał dobro swoich podopiecznych, a nie własne. Autorka przybliżyła nam również postać Chrisa, która od początku wywoływała u mnie sprzeczne uczucia.

Niby przez całą książkę coś się działo, ale mnie wcisnęło w fotel dopiero sto stron przed końcem. Na początku odczuwałam lekkie znużenie. Zaskakujące zaskoczenie to dla książki duży plus. Byłam bardzo ciekawa, w jaki sposób autorka zamierza zakończyć trylogię, ale tego się nie spodziewałam.
Język, jak w poprzednich częściach jest lekki dzięki czemu, książkę szybko się czyta. Nawet mimo malutkiej czcionki. O wydarzeniach dowiadujemy się z perspektywy Starszego i Amy. Nie zawsze chodzili tymi samymi drogami, więc miło było oderwać się od jednej osoby, aby dotrzeć do drugiej.
Żałowałam, że autorka nie poświęciła więcej czasu na opis planety. Chciałam dowiedzieć się o niej nieco więcej. Przyznaję, była strona poświęcona jej przeszłości, ale dla mnie było to za mało. Dalej nie wiem, czy są na niej koty. No ale każda seria ma jakieś wady. A nawet musi.


 Pewnie dlatego, po przeczytaniu ostatniej części czułam się trochę rozczarowana. Poprzedniczka podobała mi się o wiele bardziej, ale mimo tego uważam, że seria jest warta poświęconego jej czasu. Sam pomysł może oryginalny nie jest, ale wykonanie owszem.

Wyzwania:
Czytam fantastykę
Przeczytam tyle, ile mam wzrostu
52 książki 2014
rekord 2014
Kiedyś przeczytam