Najgorszym potworem jest człowiek...

To, co zostało

- Jodi Picoult

tłumaczenie: Magdalena Moltzan-Małkowska
tytuł oryginału: The Storyteller
wydawnictwo: Prószyński i S-ka
data wydania: 10 września 2013
liczba stron: 560
Ocena: + 8/10 



Moja babcia przeżyła wojnę, ale nie lubi o niej wspominać. Dzięki tej książce przybliżyłam się do jej przeszłości i mogłam zmierzyć się z tym, czego chociaż częściowo doświadczyła.


  Sage Singer od czasu śmierci matki, chodzi na spotkania grupowe. Poznaje tam starszego, miłego pana, którego wszyscy darzą ogromnym szacunkiem. Po krótkim czasie zaprzyjaźniają się, a wtedy Josef prosi młodą kobietę o niecodzienną przysługę- chce, żeby pomogła mu umrzeć. Dziewczyna nie zgadza się, ale mężczyzna zdradza jej swój sekret. Mówi, że był nazistowskim żołnierzem, a później strażnikiem w Holocaust.
  Ta sprawa jest  bliska Sage, ponieważ jej babcia przeżyła to piekło. Mimo wszystko, nie chce pomóc Josefowi. W odpowiedzi były żołnierz, opowiada jej historię swojego życia z wszystkimi, najokrutniejszymi rzeczami, których się dopuścił w czasie wojny.


  Czytałam opis z tyłu na okładce i zastanawiałam się, dlaczego książka jest tak gruba. Nikt nie wspominał, że będą pojawiać się liczne retrospekcje. I to takie wzruszające i okrutne.

  Książka podzielona jest na trzy części. Pierwsza mówi o codziennym życiu Sage. Po tragicznym wypadku został ślad -dziewczyna ma bliznę na twarzy. Nie do końca to zaakceptowała- kiedy rozmawia z ludźmi, zawsze zasłania ją włosami, unika kontaktu wzrokowego. Prowadzi tryb życia jak sowa- w nocy pracuje, a w dzień śpi. Jest w związku z żonatym i dzietnym facetem. Irytowało mnie jej zachowanie- często się nad sobą użalała, izolowała się od innych. Wiem, że dużo przeszła, ale przesadzała. Na szczęście stopniowo przechodziła przemianę. Poznała Leonarda, który zawodowo śledzi nazistów. Chłopak pokazuje jej, że nie wcale nie jest wytykana palcami przez ludzi i wystarczy jeden uśmiech w stronę innych, a oni odpowiedzą tym samym.

  Druga część była dla mnie najciekawsza. W niej babcia dziewczyny -Minka- opowiadała swoją przeszłość. Jest bardzo silną kobietą, z resztą tego wymagało od niej życie, ponieważ musiała mieszkać w getcie, a później przeżyła Holocaust. Czytając to, przez co przeszła, nie raz płakałam. Podziwiałam jej podstawę-  Nie chciała oceniać negatywnie całego narodu niemieckiego, na podstawie zachowań kilkunastu Niemców, których poznała.

„Wojna". I "nadzieja". O tak "nadzieja".(...) Jeśli tego doświadczyłeś, wiesz, że nie ma słów, którymi można ująć to choć powierzchownie.A jeśli nie doświadczyłeś, nie zrozumiesz nigdy.”

  W trzeciej części znowu przenosimy się do teraźniejszości. Sage musi zmierzyć się z prawdą i własnym sumieniem. Zdecyduje, czy pomoże umrzeć Josefowi, czy też nie będzie chciała go więcej widzieć. 
  Autorka pokazała nam życie mężczyzny- począwszy od szkolnego chłopaka, który stawał się okrutnym żołnierzem, aż do jednego z zarządców w obozie. To co zrobił było niewybaczalne. Przynajmniej nie próbował się usprawiedliwiać.  

„Kiedy po raz pierwszy podejmujesz decyzję, która budzi twój sprzeciw moralny, wtedy jest najtrudniej. Za drugim razem trochę lżej, rozgrzeszasz się w myślach za ten pierwszy raz. I tak dalej. Ale nigdy nie pozbędziesz się zgagi w przełyku na wspomnienie chwili, kiedy mogłaś powiedzieć „nie”.”

  Dodatkowo między rozdziałami przewija się opowieść, którą stworzyła Minka jeszcze jako nastolatka. Jest krótka, ale trzyma w napięciu. Mówi o dziewczynie, Ani, której ojciec został zabity przez potwora. Teraz jest zdana tylko na siebie i próbuje znaleźć bestię.

  Historia jest bardzo realistyczna. Autorka wspomina, że spotykała się z byłymi więźniami i dużo z nimi rozmawiała. Na pewno nie jest to lekka książka, którą można przeczytać w jeden dzień. Nie raz spotykałam słówka, których nie rozumiałam, ale miałam przy sobie słownik wyrazów obcych:) Zresztą, jest przy mnie przez większość czasu- moja pamięć szwankuje. Co do zakończenia- nie spodziewałam się tego. Jestem zadowolona, że poznałam historię , która była warta poświęconego jej czasu. Myślę, że książka spodoba się każdemu.
Jest to moje drugie spotkanie z autorką i muszę przyznać, że jestem pod wrażeniem. Pani Jodi wybrała sobie trudny temat, ale bardzo dobrze z nim sobie poradziła.

Wyzwania:

Przeczytam tyle, ile mam wzrostu
52 książki 2014
rekord 2014
Kiedyś przeczytam