Kosogłos

Kosogłos Suzanne Collins

 

tłumaczenie: Małgorzata Hesko-Kołodzińska; Piotr Budkiewicz

tytuł oryginału: Mockingjay

seria/cykl wydawniczy: Igrzyska śmierci tom 3

wydawnictwo: Media Rodzina

data wydania: 10 listopada 2010

liczba stron: 376

ocena:7/10

,,Nazywam się Katniss Everdeen.

Mam siedemnaście lat.

Moim domem jest Dwunasty Dystrykt.

Byłam trybutem w Igrzyskach Śmierci.

Uciekłam.

Kapitol mnie nienawidzi…”

I wreszcie w domu. Mamy tyle do nadrobienia: łącznie osiem książek do zrelacjonowania, poprawa relacji z kotem, który się ,,fochną" i mnie gryzie oraz wypakowanie wreszcie walizki. Ostatniego nigdy nie lubiłam, ale muszę w końcu się przemóc :) 

Muszę pokazać Wam, co znalazłam w jednym ze sklepów nad morzem:

 Tabliczka nie była zrobiona na zamówienia. Po prostu Ajka zobaczyła ją przechodzą obok sklepów. 

 Wygląda identycznie, jak mój Tom. Szczególnie z tym wyrazem twarzy :)

Wracając do książki.

   

Wreszcie dokończyłam czytać trylogie ,,Igrzysk śmierci”. Głównie przez fakt, że zbliża się ekranizacja tej części. Trochę zdziwił mnie fakt, że film został podzielony na dwie części, ponieważ książka ma tylko nieco ponad trzysta stron. Rozumiem, kiedy powieść jest takiej grubości, jak ostatnia część Harry Pottera. Boję się, że mogą pozmieniać całkowicie książkę, ale mam nadzieję, że jestem w błędzie.

Tej serii chyba nie muszę nikomu przedstawiać. Każdy kojarzy książkową, albo filmową wersję.

Muszę niestety przyznać, że jest to trzecia część jest trochę za poprzednimi częściami. Brakowało mi akcji, która towarzyszyła mi podczas czytania o Głodowych Igrzyskach. Nie czułam ciągłego niebezpieczeństwa, którego doświadczałam w pierwszej i drugiej części. Na pewno ta książka nie była najgorszą, jaką czytałam. 
Na końcu, kiedy akcja już się rozwinęła trzymała w napięciu do końca. Zakończenie było smutne, godne samego Martina (fani tego autora wiedzą, o co mi chodzi). Collins zakończyła seria trochę zagadkowo. Dokończyła wątek miłosny, czyli na kogo wreszcie zdecydowała się Katniss. Nie rozwinęła natomiast, jak potoczyły się losy Panem. Kto został prezydentem? Jak zareagowali mieszkańcy? Czy były jakieś konfliktów miedzy ludźmi z Dystryktów, a ludźmi z Kapitolu?

Czytanie początku książki było dla mnie nudne i szło mi dość mozolnie, ale końcówka mi to wynagrodziła.

Teraz krótko, o czym była książka.

Katniss Everdeen po uczęszczaniu w dwóch Igrzyskach Śmierci nie może liczyć na odpoczynek. Po zniszczeniu Dwunastego Dystryktu – jej domu oraz śmierci wielu mieszkańców.

Na szczęście jej rodzina, wredny kocur i najlepszy przyjaciel – Gale są bezpieczni w Trzynastym Dystrykcie. Tylko jedna z ukochanych przez dziewczynę osób jest w ciągłym niebezpieczeństwie –Peety. Katniss nie wie, czy nie żyje, albo (co gorsze) żyje i jest torturowany. Pierwsza, czy druga opcja oraz inne zdarzenia sprawiają, że Katniss marzy tylko o jednym. O śmierci prezydenta Snow’a. A najlepiej, żeby sama dokonała egzekucji. Dokonanie tego nie jest takie proste, ale żeby to zrobić musi się zgodzić, aby zostać KOSOGŁOSEM. Nie może zapominać, że nie powinna wszystkim ufać. Nie tylko Snow pragnie jej śmierci. Ta osoba może czekać na odpowiednią szanse dużo bliżej…

Książka, choć może nie jest ta dobra, jak jej poprzedniczki, jednakże jest świetnym zakończeniem dla tych, którzy zaczęli swoją przygodę z dziełami pani Collins.  Dla tych, którzy jeszcze nie zaczęli swojej przygody z tą serią namawiam do przeczytania, ponieważ warto.  

Na koniec inne zakończenie serii: