Romans wszech czasów

  Wichrowe wzgórza -Emily Brontë 

 

Wichrowe wzgórza - Emily Jane Brontë 

tłumaczenie: Piotr Grzesik 

tytuł oryginału: Wuthering Heights

wydawnictwo: MG

data wydania: 5 lutego 2014

liczba stron: 300

ocena: 9/10

 ,,Kocham ciebie, choć mnie zabijasz, lecz czy mogę wybaczyć ci to, że zabijasz siebie?"*

Już trzeci raz przeczytałam książkę, która została napisana ponad sto lat temu i nie jest to lektura szkolna i kolejny raz jestem oczarowana. 
Drugiej tego rodzaju książki można ze świecą szukać wśród półek księgarni, biblioteki. 

 Autorka nie spotkała się na początku z uznaniem. Dużą konkurencją były dla niej własne siostry, które również zostały pisarkami: Charlotte i Ann. Chyba wszyscy znamy książkę najstarszej Charlotte ,,Jane Eyre". Dopiero po jakimś czasie Emily doczekała się rozgłosu.

Książka opowiada o nieszczęśliwej miłości i poszukiwaniu szczęścia.
 Czytając ją nie czułam, że powieść została napisana dawno temu, a wręcz przeciwnie. Jeszcze nigdy przedtem nie przeczytałam czegoś takiego. 

Do Wichrowych Wzgórz Earnshaw  przyprowadza porzucone cygańskie dziecko, które zostaje nazwane Heathcliff. Od teraz to jest jego imię i nazwisko.
Dzieci pana domu czują się zazdrosne o uwagę ojca, ale po jakimś czasie Katarzyna Earnshaw zaczyna przywiązywać się do przybłędy. Od tego momentu stają się nie rozłączni. Jednakże,czy młoda Katy wybierze życie z najlepszym przyjacielem i wielką miłością, czy z bogatym Lintonem?

,,Moja miłość do Lintona jest jak liście w lesie.
Wiem dobrze, że czas ja zmieni, tak jak zima zmienia wygląd lasu. Moja miłość do Heathcliffa jest jak wiecznotrwała ziemia pod stopami, nie przykuwa oka swoim pięknem, ale jest niezbędna do życia. Nelly, ja i Heathcliff to jedno.
Jest zawsze, zawsze obecny w moich myślach – nie jako radość, bo i ja nie zawsze jestem dla siebie radością, ale jako świadomość mojej własnej istoty." *

Spodziewałam się, że narracja będzie trzecioosobowa, albo o wydarzeniach będzie opowiadać Heathcliff lub ewentualnie Katarzyna. Zdziwiłam się, więc kiedy książka okazała się pamiętnikiem pana Lockwood i do tego akcja działa się po około trzydziestu latach od przyprowadzenia Heathcliffa do Wichrowych Wzgórz. Myślałam, że pomyliłam książki, ale wszystko szybko się wyjaśniło. Historię kochanków opowiada bardzo dokładnie Ellen, która bardzo dokładnie pamięta każdy szczegół, co wydaję się lekko dziwne. Nelly przybliża nam smutne dzieje rodziny Eaarnshaw, Lintonów i Heathcliffa.


Zwykle spotykamy się z niemal że idealnymi bohaterami. W tym przypadku tak na pewno nie było. Katarzyna była rozpieszczonym, wrednym dzieckiem. Kiedy dorosła nie zmieniła się. Pomiatał mężem i innymi, liczyła się tylko ona. Tak samo było z Heathcliffem. Siał postrach w oczach innych, był mroczny i nieprzyjazny. Z trudem można szukać w tych postaciach dobrych cech charakterów, ale mimo to ich polubiłam. I uważam, że takie charaktery to duży plus dla tej powieści, ponieważ jeszcze z tym się nie spotkałam.


 Do przeczytania książki zachęcił mnie fragment, który przeczytałam w moim szkolnym podręczniku do języka polskiego . Niestety jedna rzecz trzymała mnie z dala od tej powieści. Mianowice przeczytałam, że to romans wszech czasów. Moja wyobraźnia od razu zaczęła mi pokazywać obrazy nudnego romansidła. 
Teraz po przeczytaniu, uważam że to nie są odpowiednie słowa, żeby określić ten utwór. Mam za to inne słowa: smutny, poruszający, mroczny...

Zakończenie było nie przewidywalnie i skończyło się tylko dla jednej pary szczęśliwie. Dla której? Sami musicie przeczytać.

Polecam wszystkim tym, którzy mają dość zwykłych przewidywalnym romansów i również dla tych, którzy zwykle nie czytają tego gatunku, ponieważ w tym przypadku warto zrobić wyjątek.



Muzyka z filmowej wersji, która pasuje po prostu idealnie.

*cytat pochodzi z książki pt. ,,Wichrowe wzgórza" Emily Jane Brontë